پیرمرد زاغه نشین در روستای ملوند

چه شده است که آدمی دست از زرق و برق دنیا می کشد و در دخمه ای به ظاهر به دور از آدمها و در کنار آدمها زندگی می کند. مردی که شاید روزی سری در سرها داشته، زن، بچه، زندگی و ... ولی حالا فقط دخمه ای که آن را محل زندگی و آرامشگاه خود قرار داده و از مال دنیا یک دست لباس زوال دررفته، کتری و ظرف کهنه غذا، لیوانش شیشه مربا.

 نمی دانم از آن همه ظروف کریستال و چینی و بلور و ... چرا اینها را انتخاب کرده است؟!  واقعاً یا پول ندارد ؟ یا کسی نیست که او را با زرق و برق دنیا آشنا کند؟ ولی نه از همولایتی هایش شنیدم که هیچ چیز نمی خواهد، نه لباس نه ظرف بلورین و نه خانه آنچنانی!

می گویند با اینکه فرزندانش مایل به مراقبت و نگهداری از او می باشند، ولی  او این را نیز  نمی خواهد.  از آدمها می خواهد فقط او را در دنیای خودش رها کنند. با اینکه خوش صحبت و مهمان نواز است اما پاگذاشتن به حریمش را بی احترامی می داند.

 خدایا در سرمای جان فرسای زمستان، زیر برف و باران، در کویر که شبهایش استخوان سوز است چه می کند؟ با خانه بدون حفاظ بدون وسیله گرمایشی! همچنین در تابستان، عطشی که از دل زمین بلند می شود اگر دقیقه ای در زیر نور آفتاب بایستی نفست بالا نمی آید و عرق از تمام بدنت سرازی می شود.

 خدایا نمی دانم یا من تو را هنوز نشناخته ام یا او تو را هنوز نیافته است!

آقای حاج حسین ملوندی که نزدیک به 70 بهار از عمرش می گذرد، چند سالیست در روستای ملوند بخش روداب  با این سبک زندگی می کند. آنهم در عصر تکنولوژی که حتی در روستاها هم امکانات کمتر از شهرها نیست.

 خودتان قضاوت کنید چرا آدمی به اینجا می رسد؟!

شایان ذکر است بخشدار روداب ضمن بازدید از مکان زندگی این پیرمرد و گپ و گفت  با وی تأکید نمودند که اگرچه خود ایشان تمایل به ماندن در این مکان را دارند، ولی به خاطر مباحث اخلاقی و انسانی، حتماً مکانی مناسب و در خور شأن ایشان تهیه خواهد شد.