شرح فداکارى امام (علیه السلام) در منابع اهل سنت

هنگامى که غالب یاران پیامبر پا به فرار نهادند فشار حمله دشمن به سوى آن حضرت بالا گرفت . دسته اى از قبیله بنى کنانه و گروهى از قبیله بنى عبدمناف که در میان آنان چهار قهرمان نامور بود به سوى پیامبر هجوم آوردند. در این هنگام حضرت على پروانه وار گرد وجود پیامبر مى گشت و از نزدیک شدن دشمن به او جلوگیرى مى کرد. گروهى که تعداد آنان از پنجاه نفر تجاوز مى کرد قصد جان پیامبر کردند و تنها حملات آتشین حضرت على بود که آنان را متفرق مى کرد. اما آنان باز در نقطه اى گرد مى آمدند و حمله خود را از سر مى گرفتند در این حملات ، آن چهار قهرمان و ده نفر دیگر که اسامى آنان را تاریخ مشخص نکرده است کشته شدند. جبرئیل این فداکارى حضرت على (علیه السلام) را به پیامبر(صلی الله علیه و آله) تبریک گفت و پیامبر فرمود: .

4- در صحنه جنگ هاى گذشته پرچمدار از موقعیت بسیار بزرگى برخوردار بوده و پیوسته پرچم به دست افراد دلیر و توانا واگذار مى شده است . پایدارى پرچمدار موجب دلگرمى جنگجویان دیگر بود و براى جلوگیرى از ضربه روحى به سربازان چند نفر به عنوان پرچمدار تعیین مى شد تا اگر یکى کشته شود دیگرى پرچم را به دست بگیرد.

قریش از شجاعت و دلاورى مسلمانان در نبرد بدر آگاه بود. از این رو، تعداد زیادى از دلاوران خود را به عنوان حامل پرچم معین کرده بود. نخستین کسى که مسئولیت پرچمدارى قریش را به عهده داشت طلحة بن طلیحه بود. وى نخستین کسى بود که با ضربات حضرت على (علیه السلام) از پاى درآمد پس از قتل او پرچم قریش را افراد زیر به نوبت به دست گرفتند و همگى با ضربات حضرت على (علیه السلام) از پاى درآمدند: سعید بن طلحه ، عثمان بن طلحه ، شافع بن طلحه ،حارث بن ابى طلحه ، عزیز بن عثمان ، عبدالله بن جمیله ، ارطاة بن شراحبیل ، صوأب .

با کشته شدن این افراد، سپاه قریش پا به فرار گذارد و از این راه نخستین پیروزى مسلمانان با فداکارى حضرت على (علیه السلام) به دست آمد.(4)

مرحوم مفید در ارشاد از امام صادق (علیه السلام) نقل مى کند که پرچمداران قریش نه نفر بودند و همگى ، یکى پس از دیگرى ، به دست حضرت على (علیه السلام) از پاى درآمدند.

ابن هشام در سیره خود علاوه بر این افراد از افراد دیگرى نام مى برد که در حمله نخست با ضربات على (علیه السلام) از پاى درآمدند.(5)

 

پی نوشت ها:

1 . کامل ، ج 2 ص 107

2 . شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 14 ص 215

3 . خصال ، شیخ صدوق ، ج 2 ص 15

4 . تفسیر قمى ، ص 103 ارشاد مفید، ص 155; بحار ج 20 ص 15

5 . سیره ابن هشام ، ج 1 ص 8481

 

منبع :تبیان